Wystawa dokumentacji z wizyty w szkole Ngoenga

Szkoła Ngoenga dla dzieci tybetańskich ze specjalnymi potrzebami

/Ngoenga School For Tibetian Children with Special Needs/

Otwarcie wystawy: piątek 6.09.2013, godz. 17:30
Galeria ArtBrut

Szkoła Ngoenga dla dzieci tybetańskich ze specjalnymi potrzebami, położona w miejscowości Dehradum w północnych Indiach, jest prowadzona przez Departament Zdrowia rządu tybetańskiego na uchodźstwie. To pierwsza i na razie jedyna tego typu placówka dla niepełnosprawnych tybetańskich dzieci w Indiach.

W 1997 roku jego świętobliwość Dalajlama XIV Tenzin Gjaco zainicjował potrzebę powołania szkoły dla tybetańskich dzieci wymagających specjalnej opieki i przekazał kapitał początkowy. W marcu 2000 roku szkoła wraz z 26 uczniami rozpoczęła działalność. Nazwa Ngoenga została nadana przez Jego Świątobliwość Dalajlamę, który w latach 2001, 2003 i 2012 odwiedził szkołę.

Dziś Szkoła Ngoenga ma 50 uczniów w wieku od 6 do 18 roku życia. Uczniowie pochodzą z Indii, Nepalu, Bhutanu oraz Tybetu. Wszystkich łączy pewien poziom umysłowej oraz fizycznej niepełnosprawności. Uczniowie mieszkają w internacie w budynkach położonych na terenie szkolnym.

Opiekę nad szkołą sprawuje personel: dyrektor szkoły, psychoterapeuta, pielęgniarka, nauczyciele specjalni, opiekunowie internatowi, personel administracyjny oraz pomocniczy.

Celem szkoły jest zapewnienie na jak najlepszym poziomie specjalistycznej opieki i edukacji.

Personel stara się wspierać potrzeby swoich uczniów na poziomie edukacyjnym, psychofizycznym oraz medycznym, aby zapewnić im właściwe funkcjonowanie oraz rozwijać ich wiedzę i umiejętności przydatne w przyszłym życiu. Pracownicy działają zespołowo, pracując wspólnie z podopiecznymi, nie wykluczając także bardzo ważnej współpracy z rodzicami i opiekunami.

Uczniowie szkoły podzieleni są na klasy według wieku i ich potrzeb. Klasy są niewielkie, kilku-kilkunastoosobowe. Zajęcia dzielą się na lekcje tybetańskiego, matematyki i angielskiego oraz zajęcia praktyczne, takie jak muzyka, ogrodnictwo, szycie, plastyka itd.

Duży nacisk kładzie się na naukę rozumienia podstawowych pojęć oraz rozwijanie umiejętności życiowych. Istotne są również specjalne zajęcia dla dzieci z poważnym stopniem niepełnosprawności, które mają stymulować i rozwijać zmysły, uczyć prostej komunikacji oraz rozwijać umiejętności w zakresie podstawowych czynności życiowych i samoobsługowych. Jako dopełnienie podstawowej nauki dzieci odwiedzają również miejscowe placówki, biorą udział w wydarzeniach lokalnej społeczności.

Szkoła stara się zapewnić dzieciom prawdziwie domowa atmosferę ze względu na fakt, że większość dzieci przebywa bez rodziców przez większą część roku.

Na terenie szkolnym znajdują się budynki internatowe – trzy domy dla chłopców i dwa dla dziewczynek (około 10 osób w każdym budynku), każdy obsadzony całodobową opieką rodziców zastępczych (jeden opiekun na „dom”). Niektórzy podopieczni są bardziej samodzielni w codziennych czynnościach i obowiązkach, większość potrzebuje jednak ciągłego nadzoru i opieki. Posiłki jedzone są wspólnie w dużej jadalni. Uczniowie są zachęcani do uczestnictwa we wspólnej zabawie, podczas której mogą uczyć się dzielenia obowiązkami i życia razem.

Szkoła dysponuje gabinetem medycznym, w którym pracują pielęgniarka i jej pomoc medyczna. Dzieci badane są przez lekarza specjalistę, który regularnie odwiedza placówkę. Szkoła ma także kontakt z miejscowym szpitalem i klinikami. W zależności od stanu dzieci leczenie może opierać się zarówno na tybetańskiej praktyce medycznej, jak i zachodniej medycynie. Jeśli dziecko potrzebuje leczenia medycznego, personel dokładnie nadzoruje przebieg kuracji, może również doradzać w zakresie rozwiązań, które mogą przyczynić się do poprawy ogólnego stanu zdrowia dzieci.

Mimo to szkoła boryka się z trudną sytuacją zdrowotną swoich uczniów. Zdarza się, że nowi uczniowie przyjmowani do szkoły są w bardzo ciężkim stanie zdrowia. Często w ich rodzinnych stronach nie było możliwości korzystania z właściwej opieki medycznej i specjalistycznej, w ich przypadku niezbędnej.

Większość uczniów wymaga systematycznego usprawniania ruchowego i opieki specjalistów. Dzieci uczestniczą w zajęciach z fizjoterapeutą i jego asystentem. Główny nacisk kładziony jest na poprawę postawy ciała, usprawnianie ruchowe i zapobieganie dalszym dysfunkcjom. Sala do zajęć wyposażona jest na bardzo podstawowym poziomie. W miarę możliwości organizowane są wózki inwalidzkie i inny sprzęt rehabilitacyjny.

Szkoła bardzo potrzebuje wsparcia w zakresie wyszkolonych profesjonalistów (fizjoterapeutów, terapeutów, pedagogów specjalnych) i specjalistycznego sprzętu.

Dużą pomoc w rozwoju szkoły niosą wolontariusze z krajów zachodnich, jednak ich wizyty nie są częste i regularne.

Na terenie szkolnym znajduje się budynek z pokojami dla gości i wolontariuszy.